सबद-31
ओ३म् भल मूल सींचो रे प्राणी । ज्यू का भल बुद्धि पावै ।। जामण मरण भव काल जु चूकै । तो आवा गवण न आवै ।। भल मूल सींचो रे प्राणी । ज्यूं तरवर मेलत डालूं । हरि परि हरि की आण न मानी। झंख्या झुल्या आलूं ।। देवा सेवा टेव न जांणी । न बंच्या जम कालू । भूलै प्राणी विष्णु न जंप्यो मूल न खोज्यो । फिर-फिर जोया डालूं ।। बिन रैणायर हीरे नीरे । नग न सीपे तके न खोला नालूं ।। चलन चलंतै । बास बसंतै । जीव जिवंतै ।। सास फुरंतै । काया निवंती । कांय रे प्राणी विष्णु न घाती भालूं ।। घड़ी घटंतर पहर पटंतर । रात दिनंतर । मास पखंतर । क्षिण ओल्हरबा कालूं ।। मीठा झूठा मोह बिटंबण । मकर समाया जालूं ।। कबही को बाइंदो बाजत लोई । घड़िया मस्तक तालूं ।। जीवां जूणी पड़े परासा । ज्यूं झींवर मच्छी मच्छा जालूं ।। पहले जिंवड़ो चेत्यो नाहीं । अब ऊंडी पड़ी पहारूं ।। जीवर पिंड बिछोड़ो होयसी । ता दिन थाक र सिर मारूं ।।३१।।
