सबद-13
ओ३म् कांयरे मुरखा तैं जन्म गुमायों ।। मुंय भारी ले । भारू ।। जादिन तेरे होम नै जाप नै तप नै किरिया । गुरु न चीन्हों पंथ न पायों अहल गई जमवारूं ।। तांती बेला ताव न जाग्यो । ठाढ़ी बेला ठारूं ।। बिंबै बेला विष्णु न जंप्यों । तातैं बहुत भई कसवारूं ।। खरी न खाटी देह बिणाठी । थीर न पवना पारूं ।। अहनिश आवं घटंती जावै । तेरे स्वास सबी कसवारूं ।। जां जन मन्त्र विष्णु न जंप्यो । ते नर कुबरण कालू ।। जा जन मन्त्र विष्णु न जंप्यो। ते नगरे कीर कहारूं ।। जा जन मंत्र विष्णु न जंप्यो । कांध सहै दुख भारूं ।। जा जन मंत्र विष्णु न जंप्यो । ते घण तण करे। अहारूं ।। जा जन मन्त्र विष्णु न जंप्यो । ताको लोही मांस बिकारूं । जा जन मंत्र विष्णु न जंप्यो। गावैं गाडर सहरे सूवर जन्म-जन्म अवतारूं ।। जा जन मन्त्र विष्णु न जंप्यो। ओडां के घर पोहण होयसी पीठ सहै दुख भारूं ।। जा जन मन्त्र विष्णु न जंप्यो । राने बासो मोनी बैसे, ढूके सूर सबारूं ।। जा जन मन्त्र विष्णु न जंप्यो। ते अचल उठावत भारूं ।। जा जन मन्त्र विष्णु न जंप्यो । ते न उतरिबा पारूं ।। जा जन मन्त्र विष्णु ने जंप्यो। ते नर दौरे घुप अंधारूं ।। तांतें तंत न मंत न जड़ी न बूटी । ऊंडी पड़ी पहारूं । विष्णु न दोष किसो रे प्राणी। तेरी करणी का उपकारूं ।।१३।।
